اینکه بیاییم در بوق و کرنا کنیم که اوسمار توانست ظرفِ تنها چند روز، بازیکنان را به آمادگی آرمانی برساند، در تمرینات روی آن‌ها تأثیر مثبت بگذارد و راه‌های رسیدن به دروازه حریف را مرور کند، همه و همه خیالاتی باطل است. مربی برزیلی که بسیار باهوش تشریف دارد، فقط با یک تغییر، کاری را کرد که هاشمیان ۸ هفته نتوانست.
مهمترین تغییری که اوسمار ایجاد کرد، قلم قرمز روی تاکتیکی بود که هاشمیان از آن استفاده می‌کرد. روش ۱-۳-۲-۴ که به هیچ وجه با ابزارهای موجود در پرسپولیس همخوانی نداشت. عجیب اینکه هاشمیان اصرار بر استفاده از این روش داشت و هرگز هم قدمی برخلاف آن برنداشت.
اوسمار، پرسپولیس را خوب بلد است. می‌داند چطور از هواداران دلبری کند و با چه روشی از بازیکنان بازی بگیرد. درست مانند دوره قبل که حضورش پرسپولیس را به قهرمانی در لیگ رساند. آیا همان اتفاق رخ خواهد داد؟
پرسپولیس در مقابله با رقبا، همیشه تیم غالب است. یعنی قبل از به صدا در آمدنِ سوت شروع بازی، این تیم از حریف پیش است. بنابراین هواداران پرسپولیس علاقه‌مندند تا از همان آغاز بازی، تیم‌شان را در حالتِ غالب ببینند؛ یعنی سراسر حمله و سراپا هجومی. به قول ناصر محمدخانی، پرسپولیس باید در تمام دقایق بازی هواداران را نیم‌خیز نگه دارد.
با روش بازی ۱-۳-۲-۴ هم می‌شود هجومی بازی کرد؛ شبیه به استقلال که محتاط بازی نمی‌کند و مربع هجومی‌اش هرگز وظیفه اصلی خود که همانا پیشروی و میل به نفوذ است را فراموش نمی‌کنند. پرسپولیس در دوران هاشمیان، با احتیاط بازی می‌کرد؛ حتی در دیدارهایی که میزبان بود و مقابل رقبای انتهای جدولی به زمین می‌رفت!
اما اوسمار در این زمانِ اندک چه‌کار کرد که پرسپولیس از این رو به آن رو شد؟ اگر پپ گواردیولا را هم به پرسپولیس می‌آوردید، او هم هرگز نمی‌توانست تنها در چند جلسه تمرین، بازیکنان را به نقطه‌ای برساند که استقلال خوزستان را در زمینِ خودی مبحوس کنند. بدون شک، او هم بیشتر روی تغییر تاکتیک تکیه می‌کرد؛ همان کاری که اوسمار کرد و در کوتاه‌ترین زمانِ ممکن جواب گرفت.
تغییرِ روش بازی پرسپولیس، از ۱-۳-۲-۴ به ۲-۴-۴، انتقال تیوی بیفوما از بال چپ به خط حمله و همچنین حضورِ همزمان اوستون ارونوف و محمد عمری، همه و همه تصمیماتی بود که اوسمار اتخاذ کرد و نتیجه هم داد. با این روش، علی علیپور از تنهایی در آمد، بیفوما به همان پُستی رفت که فصل قبل ستاره لیگ برتر شد و دیدیم که ارونوف و عمری هم چگونه دروازه استقلال خوزستان را از پاشنه در آوردند.
یک سرمربی فقط نیاز به زمان و انجام جلسات متعدد تمرینی ندارد تا توانایی‌هاش را اثبات کند؛ فقط کافی است کمی باهوش باشد، تیم را بشناسد، خواسته هواداران و بازیکنان را بداند و با توجه به ابزاری که در اختیار دارد، تیمش را به زمین بفرستد.
اوسمار تمام این‌ها را داشت، درست بر خلاف هاشمیان که گویا نمی‌دانست در کدام تیم مربیگری می‌کند و خواسته‌ها از او چیست! دیدیم که پرسپولیس، همان تیمی که زیبایی و طراوت را از کف داده بود، چطور تماشاگرپسند ظاهر شد و چگونه رقیب خود را با ۳ گل بدرقه کرد.
همین موارد، تفاوت‌ها را رقم می‌زند. بازیکنِ جدیدی به ترکیب پرسپولیس اضافه نشد اما خبری از لجبازی هم نبود. تنها با یک تغییر روش، تمام ستاره‌ها به زمین رفتند، از عملکرد خود رضایت داشتند و هواداران هم خوشحال و سرمست، ورزشگاه را ترک کردند.
اوسمار، پرسپولیس را خوب بلد است. می‌داند چطور از هواداران دلبری کند و با چه روشی از بازیکنان بازی بگیرد. درست مانند دوره قبل که حضورش پرسپولیس را به قهرمانی در لیگ رساند. آیا همان اتفاق رخ خواهد داد؟ نظر شما چیست؟
